កកន៖ ជាជិវិតគូ យើងត្រូវឧស្សាហ៍សួរខ្លួនឯងថា តើក្នុង១ឆ្នាំៗ តើយើងបានចំណាយលើអ្វីខ្លះ ហើយបានអ្វីចូលមកវិញខ្លះ ។ ខាងក្រោមនេះ ជាជីវិតពិតរបស់ខ្ញុំ…
តាំងពីមករស់នៅជុំគ្រួសារប្រពន្ធកូនមក (កំពង់ធំ) ខ្ញុំចេះស្រលាញ់របស់មានតម្លៃច្រើនយ៉ាង ពិសេសគ្រឿងសង្ហារឹមធ្វើពីឈើ ។ គ្រឿងសង្ហារឹមបែបនេះ យើងអាចទុកបានយូរ ហើយមានតម្លៃលើកកំពស់សម្រស់គេហដ្ឋានយ៉ាងស្អាតផងដែរ មិនដូចគ្រឿងតុបតែងការិយាល័យដែលធ្វើពីកុងផ្លាកេ ឬធ្វើពីឈើកិន នោះទេ វាថោកនិងទុកមិនបានយូរទេ ។ របស់ទាំងនោះ វាគ្មានអ្វីក្រៅពីតុ ទូ កៅអី សាឡុង…។ល។ នោះឯង ។
តាំងពីរៀបការមក (ខែមករា២០១២) ខ្ញុំនិងប្រពន្ធបានសន្សំលុយទិញបានទូតាំងមួយ ជារបស់ទ្រព្យដំបូងដែលយើងព្រួតដៃគ្នាទិញ វាមានតម្លៃត្រឹម ២លាន៨០ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ ។ កាលនោះ បើមិនតាមប្រពន្ធបង្ខំឲ្យទិញ ខ្ញុំប្រាកដជាចាយលុយមិនដឹងមុខ អស់គ្មានសល់ គឺមិនទាន់ចេះស្រលាញ់របស់អីចឹងៗវ៉ិនទេ ។
ពេលធ្វើរួចមិនទាន់ដាក់កញ្ចក់
មែនទែនទៅ យើងពុំទាន់មានផ្ទះជារបស់ខ្លួនឯងនៅឡើយទេ ។ សព្វថ្ងៃរស់នៅក្នុងផ្ទះជាមួយម្ដាយក្មេកនៅឡើយ ។ គំនិតខ្ញុំ ចង់ថាយើងគ្រាន់តែឆ្លៀតទិញរបស់របរទុកឲ្យហើយ ទម្រាំមានផ្ទះថ្ម ផ្ទះល្វែងដូចគេ យើងមានសម្បុកសម្បត្តិរួចស្រេច ។ យើងពីរនាក់មានប្រាក់ខែមិនច្រើនទេ តែគ្រាន់តែចាយខ្លះ សន្សំខ្លះ ដើម្បីឆ្លៀតទិញរបស់ប្រើប្រាស់ប៉ុណ្ណោះ ។
ក្រៅពីនោះមក យើងពុំទាន់ដែលបានទិញអ្វីចូលផ្ទះទៀតទេ ក្រៅតែពីឡាន១គ្រឿង តម្លៃជិត ៤០លានរៀល (ទិញខែវិច្ឆិកា២០១៣) ជិតបាន១ឆ្នាំហើយ ។ ហើយគម្រោងបន្ទាប់របស់ខ្ញុំនោះគឺ សាឡុងឈើមានក្បាច់ភ្ញី ដែលមានតម្លៃដល់ទៅ ៦លាន៨០ម៉ឺនរៀល តែខ្ញុំមិនទាន់សន្សំលុយបានទេ បើពឹងតែលុយតុងទីន១ក្បាលបានតែ ជាង៣លានរៀលហ្នឹង ស្រួលមិនស្រួល ខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវជំពាក់លុយធនាគារ ព្រោះតែចង់បានរបស់នោះ ។
សាឡុងនេះហើយដែលខ្ញុំចង់បាន
ចំណែកទូសម្អាងនេះ ក៏ចង់ទិញឲ្យប្រពន្ធ១ដែរ តម្លៃវាតែ ជាង២លានរៀលតាមស្មាន
