ស្រលាញ់គ្រឿងសង្ហារឹមធ្វើពីឈើពីពេលណាមក សៅរ៍ 4 តុលា 2014
Posted by រដ្ឋ in រឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំ, Lifestyle.4 comments
កកន៖ ជាជិវិតគូ យើងត្រូវឧស្សាហ៍សួរខ្លួនឯងថា តើក្នុង១ឆ្នាំៗ តើយើងបានចំណាយលើអ្វីខ្លះ ហើយបានអ្វីចូលមកវិញខ្លះ ។ ខាងក្រោមនេះ ជាជីវិតពិតរបស់ខ្ញុំ…
តាំងពីមករស់នៅជុំគ្រួសារប្រពន្ធកូនមក (កំពង់ធំ) ខ្ញុំចេះស្រលាញ់របស់មានតម្លៃច្រើនយ៉ាង ពិសេសគ្រឿងសង្ហារឹមធ្វើពីឈើ ។ គ្រឿងសង្ហារឹមបែបនេះ យើងអាចទុកបានយូរ ហើយមានតម្លៃលើកកំពស់សម្រស់គេហដ្ឋានយ៉ាងស្អាតផងដែរ មិនដូចគ្រឿងតុបតែងការិយាល័យដែលធ្វើពីកុងផ្លាកេ ឬធ្វើពីឈើកិន នោះទេ វាថោកនិងទុកមិនបានយូរទេ ។ របស់ទាំងនោះ វាគ្មានអ្វីក្រៅពីតុ ទូ កៅអី សាឡុង…។ល។ នោះឯង ។
តាំងពីរៀបការមក (ខែមករា២០១២) ខ្ញុំនិងប្រពន្ធបានសន្សំលុយទិញបានទូតាំងមួយ ជារបស់ទ្រព្យដំបូងដែលយើងព្រួតដៃគ្នាទិញ វាមានតម្លៃត្រឹម ២លាន៨០ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ ។ កាលនោះ បើមិនតាមប្រពន្ធបង្ខំឲ្យទិញ ខ្ញុំប្រាកដជាចាយលុយមិនដឹងមុខ អស់គ្មានសល់ គឺមិនទាន់ចេះស្រលាញ់របស់អីចឹងៗវ៉ិនទេ ។
ពេលធ្វើរួចមិនទាន់ដាក់កញ្ចក់
មែនទែនទៅ យើងពុំទាន់មានផ្ទះជារបស់ខ្លួនឯងនៅឡើយទេ ។ សព្វថ្ងៃរស់នៅក្នុងផ្ទះជាមួយម្ដាយក្មេកនៅឡើយ ។ គំនិតខ្ញុំ ចង់ថាយើងគ្រាន់តែឆ្លៀតទិញរបស់របរទុកឲ្យហើយ ទម្រាំមានផ្ទះថ្ម ផ្ទះល្វែងដូចគេ យើងមានសម្បុកសម្បត្តិរួចស្រេច ។ យើងពីរនាក់មានប្រាក់ខែមិនច្រើនទេ តែគ្រាន់តែចាយខ្លះ សន្សំខ្លះ ដើម្បីឆ្លៀតទិញរបស់ប្រើប្រាស់ប៉ុណ្ណោះ ។
ក្រៅពីនោះមក យើងពុំទាន់ដែលបានទិញអ្វីចូលផ្ទះទៀតទេ ក្រៅតែពីឡាន១គ្រឿង តម្លៃជិត ៤០លានរៀល (ទិញខែវិច្ឆិកា២០១៣) ជិតបាន១ឆ្នាំហើយ ។ ហើយគម្រោងបន្ទាប់របស់ខ្ញុំនោះគឺ សាឡុងឈើមានក្បាច់ភ្ញី ដែលមានតម្លៃដល់ទៅ ៦លាន៨០ម៉ឺនរៀល តែខ្ញុំមិនទាន់សន្សំលុយបានទេ បើពឹងតែលុយតុងទីន១ក្បាលបានតែ ជាង៣លានរៀលហ្នឹង ស្រួលមិនស្រួល ខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវជំពាក់លុយធនាគារ ព្រោះតែចង់បានរបស់នោះ ។
សាឡុងនេះហើយដែលខ្ញុំចង់បាន
ចំណែកទូសម្អាងនេះ ក៏ចង់ទិញឲ្យប្រពន្ធ១ដែរ តម្លៃវាតែ ជាង២លានរៀលតាមស្មាន
ក្ដីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ ចន្ទ 29 កញ្ញា 2014
Posted by រដ្ឋ in រឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំ, Lifestyle.3 comments
ខ្ញុំតែងស្រមៃថា ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងមានកូនខ្ទមមួយសម្រាប់អង្គុយលេងជុំគ្រួសារពេលទំនេរ ពេលលំហែ ជួបជុំភ្ញៀវមកលេងផ្ទះ បងប្អូនជាដើម ។ ខ្ញុំនឹកឃើញថា វាមានសារប្រយោជន៍ជាច្រើន សំខាន់គឺទីតាំងសម្រាប់ធ្វើខ្ទមនេះ និងអាស្រ័យមានដីមានធ្លាទំនេរ ។
គម្រូខ្ទមស្បូវថតពីផ្ទះគេ មានផ្កាអ័រគីដេលំអផង
ដំបូលប្រក់ស្បូវ មិនក្ដៅដូចស័ង្កសីទេ ថែមកង្ហាតូចមួយ ល្មមអ្នកផឹកស៊ីខាងក្រោមស្រួលខ្លួន កិកិ
បើដូចក្នុងរូប វាមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេ គឺយើងនៅខ្វះផើងផ្កាធំៗ មានដូងតាំង និងផ្កាតាមចំណូលចិត្តមួយចំនួន ។ ខ្ទមបែបនេះ គួរកុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះបាយពេក ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យវានៅជិតនឹងសួនបន្លែរបស់ខ្ញុំដែលប្រកបដោយជីបន្លែច្រើនមុខ ល្មមតែយើងអាចប្រើការបានភ្លាមៗមិនបាច់ឡើងផ្សារ។
សម្រេចថា ឆ្នាំនេះអត់បានទៅស្រុកខាងប៉ាទៀតហើយ សុក្រ 19 កញ្ញា 2014
Posted by រដ្ឋ in កំណត់ត្រាខ្លី, ភ្ជុំបិណ្ឌ.add a comment
ពិតជាគួរឲ្យស្ដាយណាស់ ពួកយើងបានសម្រេចចិត្តថា មិនទៅលេងឯស្រុកសិរីសោភ័ណទេ ដែលខ្ញុំធ្លាប់គ្រោងទុក និងសង្ឃឹមថានឹងទៅ ។ មានហេតុផលច្រើន ដែលពួកយើងមិនទៅ ។ យើងដឹងថា យាយតាខាងនោះ ពិតជានឹកចៅខ្លាំង ខ្លាំងមែនទែន តែទោះជាយ៉ាងណាយើងបានកំណត់ពេលថ្មីទៀត ថានឹងទៅពេលបុណ្យអុំទូកវិញ ។
និយាយពីខ្ញុំវិញ តាំងពីនៅភ្នំពេញ បុណ្យភ្ជុំធំ ខ្ញុំតែងទៅលេងផ្ទះជានិច្ច ហើយគ្រួសារបងប្អូនតែងជុំគ្នា ក្នុងឱកាសវិសេសវិសាលនេះ ។ តែក្រោយមក ពេលខ្ញុំមានប្រពន្ធ និងកូន ខ្ញុំខកខានទៅសែនដូនតា ពីរឆ្នាំជាប់គ្នាទាំងលើកនេះ ។ លើកទី១ ឆ្នាំទៅមិញប្រពន្ធខ្ញុំមានកូនខ្ចី (កូនយុត្តកើតដើមខែ៩) និងលើកនេះ កូនអាយុបាន១ខួប មិនមែនទៅមិនកើតទេ តែកំណត់ពី ខែសីហា ដល់ខែកញ្ញានេះ យើងចំណាយលុយអស់ជិត ៤លានរៀលទៅហើយ យើងបោសគូថខោទៅហើយ សង្ឃឹមថាពុកម៉ែ និងរាល់គ្នាយល់កូនគ្រួសារតូចមួយនេះ ។
បាំង តែខែតុលានេះទេ ប៉ាម៉ាក់សន្យាយកកូនយុត្តទៅលេងតាយាយម្ដងទៀត ព្រោះឱកាសល្អបុណ្យអុំទូកឆ្នាំនេះ ប៉ានិងម៉ាក់សម្រាកការងារដល់ទៅ៦ថ្ងៃ ច្រើនជាងភ្ជុំនេះឈប់បានតែ៥ថ្ងៃ ។ កូនយុត្ត បានទៅស៊ីសុផុនលើកចុងក្រោយ (លើកទី២) តាំងពីអាយុ៧ខែម៉្លេះ គឺពេលចូលឆ្នាំ ៕
តើធ្វើយ៉ាងម៉េច បើកូនយំមិនបាត់សោះ អង្គារ 10 មិថុនា 2014
Posted by រដ្ឋ in កំណត់ត្រាខ្លី, អបិយជំនឿ.7 comments
ថ្ងៃទី ០៩ រៀងរាល់ខែ ពុំមែនជាថ្ងៃកំណើតរបស់កូនខ្ញុំទេ តែជាថ្ងៃដែលគេចូលផ្ទះ ដំបូង គេកើតនៅថ្ងៃទី ០៨ ។ ពួកយើង គេងបានមួយយប់ប៉ុណ្ណោះ សម្រេចចិត្តសុំពេទ្យត្រលប់មកសម្រាកនៅផ្ទះវិញ ព្រោះវាស្រួលដេកពួន ។
ថ្ងៃនេះ (០៩ មិថុនា) កូនយុត្តចម្រើនវ័យបាន ៩ខែគត់ ល្ងាចនេះម៉ាក់អាអូនចង់បញ្ច្រកថ្នាំបាត់រាគ គេក៏ល្វីងមាត់ពុំព្រមញ៉ាំទឹកដោះគោសោះ រហូតខ្លាចដប និងខឹងម៉ាក់ជាខ្លាំង យំពុំបាត់សោះ ។ ខ្ញុំលើកកូនព រៀងអន់យំបន្តិច (ធម្មតាកូនចូលចិត្តប៉ាជាងម៉ាក់ តាមប៉ាជាងម៉ាក់) ខ្ញុំសង្កេតទឹកមុខកូន គេសម្លឹងទៅក្រៅផ្ទះញឹកញាប់តាមទ្វារមុខ ។ តាមអារម្មណ៍ខ្ញុំ ខ្ញុំសង្ស័យថាមានអ្វីមួយនៅក្រៅផ្ទះប្រាកដដែលខ្ញុំមិនដឹង ខ្ញុំគ្រាន់តែសង្ស័យប៉ុននោះ ។ ខ្ញុំប្រាប់ប្រពន្ធខ្ញុំថា មានមនុស្សនៅខាងក្រៅចាំមើលកូនយើងហើយ បានកូនយំមិនបាត់ លោកយាយក៏រវល់ទៀត ។ ប្រពន្ធខ្ញុំប្រាប់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ខ្ញុំក៏គិតចេញថាត្រូវធ្វើអ្វីលឿនៗផងដែរ ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់ថាពួកគេជាសាច់ញាតិ ឬជនតៃហោងពីខាងណាទេ ធ្លាប់មានគេប្រាប់ថា ឲ្យបោះសាច់ បោះចំណី ទៅក្បែរៗផ្ទះឲ្យគេស៊ីទៅវាចប់ហើយ ព្រោះប្រាកដជាមានខ្មោចអត់ឃ្លានមកសុំអ្វីស៊ីហើយ ។ ខ្ញុំបោះសាច់ងៀត ទៅចំហៀងផ្ទះ ត្រីចៀនមួយទៅមុខផ្ទះ លើសនេះទៀតខ្ញុំបានអុជធូប មុខផ្ទះមួយដើមខាងឆ្វេង មួយដើមខាងស្ដាំ អមដោយសាច់ចៀន ម្ខាងមួយដុំផង ក្នុងផ្ទះខ្ញុំអុជសុំខមាលទោសពីកុងម៉ាក្រែងមានអ្វីឆ្គាំឆ្គងមិនសមរម្យ ។ ខណៈពេលនោះ លោកយាយមកពចៅ លួងៗក៏បាត់យំទៅ ហើយក៏គេងលក់ ។
អ្នកអាចគិតថា ខ្ញុំធ្វើអ្វីផ្ដេសផ្ដាស តែអ្វីដែលយើងមើលមិនឃើញ អាចមានមែន ។ ហើយអ្នកសាកគិតទៅមើលថាកូនខ្ញុំគេងស្ងប់ទៅមកពីមូលហេតុអ្វី?
ប្រពន្ធខ្ញុំថា យាយតាខាងនោះ (បន្ទាយមានជ័យ) នឹកខ្លាំងហើយ បានមានរឿងដូច្នេះ មុនអាអូនយំគាត់ខលមកលេងមួយសន្ទុះ ។
និយាយរួម រឿងហេតុវាចេះតែកើតឡើងផ្សំៗគ្នា ខ្ញុំថាអាគមផ្សំអាយ៉ុសទេ!
ធ្លាប់មានអព្ភូតហេតុកើតម្ដង អំពីម៉ោងដែលកូនខ្ញុំចាប់កំណើត ខ្ញុំនឹងអធិប្បាយឲ្យស្ដាប់ណា ប្រាកដជាមានអ្នកចង់ស្ដាប់ពីរឿងអរូបី ។
ពីប៉ាម្នាក់
គ្រញូង និងការដាំឡើងវិញ សៅរ៍ 3 ឧសភា 2014
Posted by រដ្ឋ in ជ្រុងមួយពីស្រុកខ្មែរ.2 comments
បើតាមវចនានុក្រមខ្មែរ “គ្រញូង” មានន័យដូចខាងក្រោម៖
គ្រញូង (ន.) ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទមានខ្លឹម សម្បុរក្រហមក្រម៉ៅ សាច់ជិតស្និទ្ធរឹងជាប់អង្វែង សម្រាប់ប្រើការធ្វើគ្រឿងចលនវត្ថុផ្សេងៗ ។ គ្រញូងមានពីរយ៉ាង គឺគ្រញូងដែក សម្បុរក្រម៉ៅ និងគ្រញូងឈាមមាន់សម្បុរភាវ ។
នៅក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្ន គ្រញូង អាចហៅសំដៅបុគ្គលដែលមានសម្បុរខ្មៅ ព្រោះខ្មៅដូចខ្លឹមគ្រញូង ។ អាគ្រញូង អ្នកនោះខ្មៅដូចគ្រញូងជាដើម ។
រុក្ខជាតិនេះ បើតាមខ្ញុំដឹង ទម្រាំមានខ្លឹមល្មមប្រើការបានត្រូវមានអាយុមិនតិចជាង ៣០ ទៅ៤០ឆ្នាំទេ នេះបើតាមមិត្រខ្ញុំម្នាក់ប្រាប់ តែពេលខ្លះអាស្រ័យតំបន់ដែលវាដុះ ជាប្រភេទដីទាបខ្ពស់ មានជីរជាតិ ឬអត់ដែរ ។ គេប្រើតែខ្លឹមវាប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់ធ្វើជាគ្រឿងសង្ហារឹមស្រស់ស្អាតជាច្រើន ហើយតាមឮគេនិយាយតគ្នា វាអាចកិនធ្វើជារំសេវក៏បាន ព្រោះសាច់ឈើប្រភេទនេះ មានចំហេះល្អណាស់ ។
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំមានវាសនាបានស្គាល់ដើមគ្រញូងពិត (មិនដែលស្គាល់សោះតែម្ដង) ហើយបានថតរូបទុកខ្លះ ក្រែងបានដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយបានស្គាល់ផង ព្រោះរុក្ខជាតិប្រភេទនេះ មិនងាយបានប្រទះ ឬវាលែងសម្បូរបាត់ទៅហើយ ។
ដើមគ្រញូង
កន្លែងបណ្ដុះកូនឈើគ្រញូង (១ដើម ថ្លៃ៤,០០០៛) នៅឃុំបឹងល្វា ស្រុកសន្ទុក ចំណែកឯពូជគេយកពីស្រុកថៃមកវិញទេ
កន្លែងបណ្ដុះកូនគ្រញូង នៅជិតចំការកៅស៊ូក្រុមហ៊ុនតានបៀន(VN)អភិវឌ្ឍន៍កៅស៊ូ នៅកម្ពុជា
ព្រៃគ្រញូង ដែលអាជ្ញាធររៀបចំឲ្យមានការដាំឡើងវិញ
គ្រញូង១ដើមនេះ ខ្ញុំថតនៅព្រៃភ្នំរៀង (ឬភ្នំរាំង) ស្រុកសន្ទុក,កំពង់ធំ
ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែជាគ្រញូងក្មេងៗ ដែលគេបន្សល់តាមផ្លូវ និងគេដាំឡើងវិញប៉ុណ្ណោះ ប្រហែលទុកសម្រាប់ក្មេងខ្មាំងស្រករក្រោយបានស្គាល់ហើយ ។
ធ្លាប់ចង់ប្ដូរប្លក់ទៅអសយដ្ឋានថ្មី អាទិត្យ 27 មេសា 2014
Posted by រដ្ឋ in Wordpress.com.add a comment
មុននេះបន្តិច នៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើការសម្អាតប្លក់មួយនេះចេញ វាមានបញ្ហាខ្លះ ។ ខ្ញុំបានទាក់ទងទៅខាង WordPress.com ឲ្យគេជួយ ហើយក៏បានសម្រេច ។ គេថាបញ្ហានេះមិនដែលជួបដែរ គឺមានខំម៉ិនមួយចំនួនជាប់ស្ដូក ទោះលុបយ៉ាងណាក៏មិនបាត់ ធ្វើឲ្យរំខាន ។
ខ្ញុំថា មិនចង់បង្កើតថ្មីទៀត ព្រោះអសយដ្ឋានមួយនេះ មានលីងតាមផ្ទះគេស្រេចៗ គ្រាន់តែចុចមួយឃ្លីកគឺដល់ផ្ទះខ្ញុំតែម្រ៉ង ហេហេ
ដំណើរទៅកាន់ផ្ទះយាយតា នៅបន្ទាយមានជ័យក្នុងឱកាសបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី សុក្រ 18 មេសា 2014
Posted by រដ្ឋ in កំណត់ត្រាខ្លី, Lifestyle.6 comments
- គិតថាជាគុណបុណ្យ ធ្វើឲ្យជួបតែមនុស្សល្អ
យើងចេញដំណើរនៅព្រឹកម៉ោងប្រហែល ៨ ហើយទៅដល់សៀមរាបខ្ទង់ម៉ោង ១២ថ្ងៃត្រង់ ។ យើងបានឈប់សម្រាកដើម្បីរកទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់នៅអាហារដ្ឋានមួយកន្លែងក្នុងក្រុងសៀមរាប (គឺកន្លែងចាស់ដែលយើងធ្លាប់មកម្ដង កាលយកអាអូនមកពិនិត្យភ្នែកនៅមន្ទីរពេទ្យកុមារអង្គរ) ហើយយើងបានភ្ងូតទឹកឲ្យកូនយុត្តផងដែរ ។ ញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់រួច យើងក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយភ្លេចរបស់ម្យ៉ាងនៅនឹងចង្កេះខោអាអូនពេលយើងស្រាតងូតទឹក មិនដឹងជ្រុះពេលណា ហើយយើងសុទ្ធតែមិនមាននរណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍ពេលរៀបចេញដំណើរសោះ ។ នោះ គឺស្លឹកឈើដែលប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ កាច់សៀតនឹងខោកូនយុត្ត គឺតំណាងអ្នកថែរក្សាកូនស្ងួនមិនឲ្យយំស្រែក ឬធ្វើរឿងរំខានដល់ប៉ាម៉ាក់ និងលោកតា ឬមួយទៀត អាចនិយាយថា ការពារពីខ្មោចព្រាយបិសាចដែលតាមយាយីក្មេកតូចៗ (ត្រង់នេះ អំពីរឿងស្លឹកឈើ ខ្ញុំមិនសូវច្បាស់ទេ នឹងអធិប្បាយពេលក្រោយ) ។
ខ្ញុំតែងតែដក់ជាប់រឿងអបិយជំនឿដែលកើតចំពោះកូនយុត្ត ច្រើនលើកច្រើនសា ទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតចេញរឿងមួយ…
ប្រហែលជាបាន២ ឬ៣គីឡូម៉ែត្រផុតក្រុង កូនយុត្តចាប់ផ្ដើមរសាប់រសល់ រករឿង និងយំជាខ្លាំង ដែលធម្មតាយើងគិតថា កូនប្រាកដជាក្ដៅស្អុះ ឬមកពីម៉ាស៊ីនត្រជាក់ ឬមកពីអាអូនឃ្លានបបរ ព្រោះទើបបៅទឹកដោះគោរួចមួយសន្ទុះមុននេះសោះ ។ ភាពមិនស្រួលខ្លួនរបស់កូន ធ្វើឲ្យខ្ញុំសម្រេចចិត្តឈប់ឡាននៅមុខកន្លែងលក់សាំងរបស់មីងម្នាក់ ដើម្បីសម្រួលដល់ប្រពន្ធខ្ញុំ មើលកូន និងបញ្ចុកបបរ ខណៈអាអូនមិនព្រមបាត់យំសោះ ។ ចំពោះខ្ញុំវិញ គឺគិតតែពីសួររកស្លឹកឈើ តែគ្រប់គ្នាគ្មានបានយកមកទេ ជ្រុះបាត់ហើយ ។ ដោយគ្មានហេតុផលសមរម្យ ខ្ញុំគិតថាប្រាកដជាមកពីយើងភ្លេចស្លឹកឈើនោះហើយ ។ សម្រួលឥរិយាបទមួយសន្ទុះ កូនអន់យំ ញ៉ាំបបរកិនដែលលោកយាយត្រៀមទុកឲ្យ បានប៉ុន្មានម៉ាត់ ។
អ្វីដែលយើងកត់សម្គាល់នោះ គឺអ្នកមីងនោះបានជួយយកកង្ហាដាក់ឲ្យត្រជាក់ដ្បិតថ្ងៃក្ដៅខ្លាំងណាស់ ផ្ដល់ទឹកជ្រលក់កន្សែងជាដើម ។ ខ្ញុំគិតថា ប្រហែលគេគ្មានចិត្តចង់ឲ្យយើងរំខានការរកស៊ីរបស់គេទេ តែការគិតបែរជាផ្ទុយស្រឡះ ។ កន្លះម៉ោងក្រោយ អាអូនបានធូរបន្តិច យើងរៀបចំលាអ្នកមីងចិត្តល្អ ហើយខ្ញុំប្រាប់ប្រពន្ធឲ្យកាច់ស្លឹកឈើថ្មីដាក់ក្នុងហោប៉ៅកូនផង ហើយសុំពរពីមីងនោះផង មិនចឹងយើងគ្មានក្ដីសុខទេ ចាំដល់ផ្ទះសុខសប្បាយយើងធ្វើសំណែនបន្តិចជូនគេទៅវារួចហើយ ដ្បិតគេនឹងជួយថែរក្សាកូនយើង ណាមួយយើងបានជ្រុលបោះបង់អ្នកជូនដំណើរចាស់តាមផ្លូវបាត់ទៅហើយ យើងសុំទោសគេព្រមគ្នា ។
យើងលាអ្នកមីង និងបន្តដំណើរយ៉ាងសុខសប្បាយ អាអូនក៏មិនសូវរករឿងខ្លាំងដូចមុន ។ យើងបានទៅដល់ស្វាយស៊ីសុផុន ម៉ោង៣រសៀល តាមការគ្រោងទុករបស់ខ្ញុំ ។ ទៅដល់ផ្ទះម៉ែ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែ រវល់ព្រោះម៉ែកំពុងរៀបចំផ្ទះថ្មី និងត្រៀមរបស់របរសម្រាប់ពិធីសូត្រមន្ត និងរណ្ដាប់សែនទេវតាឆ្នាំថ្មីផង ។ ទោះយ៉ាងណា យើងនៅតែសប្បាយរីករាយ ពិសេសគឺខ្ញុំ ព្រោះខានមកលេងផ្ទះម៉ែពុកយូរក្រែលហើយ តាំងពីមានកូនមក ។
ល្ងាចឡើង ពេលអាហារពេលល្ងាចយើងជួបជុំបងប្អូន ហើយខ្ញុំក៏ធ្វើនូវអ្វីដូចបាននិយាយពីថ្ងៃ ។ កូនយុត្ត មិនគេងសោះ ព្រោះណាមួយប្លែកកន្លែង ណាមួយមនុស្សអ៊ូអរ សំឡេងរញ៉េរញ៉ៃ មិនដូចផ្ទះយាយតានៅកំពង់ថ្មទេ សមាជិកតិចស្ងាត់ជ្រងំ ។ សំណែននោះ ក៏រលត់ធូបអស់ សំឡេងបងប្អូនសាច់ញាតិក៏ចុះថមថយ កូនយុត្តគេងលក់យ៉ាងស្រួល ខ្ញុំនិងប្រពន្ធក៏អស់កង្វល់មួយអន្លើដែរ ។
————-
នៅមានត
